თბილისური გართობა

     პოსტსაბჭოთა სივრცეში ადამიანები სტანდარტულად ცხოვრობდნენ. მაშინ ბევრი რამ ტაბუირებული და ერთგვარად ჩარჩოში იყო მოქცეული . გართობის დრო და სტილიც განსაზღვრული -8, 10საათამდე რუსთაველის პროსპექტზე სეირნობა, თეატრში, კინოში სიარული და ე.წ. სალონური შეხვედრები. ძველი თაობა ამ დროს დიდი კრძალვითა და სიყვარულით იხსენებს, როცა გრძნობები უფრო დაფარული და მორცხვი იყო ვიდრე დღეს, როცა კინოთეატრებში ღამის სეანსზე მოზარდს არავინ შეუშვებდა, იმიტომ რომ დრო იქაც განსაზღვრული იყო - 6 საათი...

დღეს კი ყველაფერი სხვაგვარადაა. დღესაც არსებობს კინო, თეატრი, წიგნი , რუსთაველის პროსპექტი მაგრამ მისი ადგილი ნელ-ნელა ე.წ.ახალი ცხოვრების წესმა შეცვალა. დროთა მონაცვლეობამ და საბჭოური სტერეოტიპების რღვევამ  ახალგაზრდობის გართობის ახალი სტილი დაამკვიდრა - ღამის კლუბური ცხოვრება. უამრავი აზრი არსებობს იმის შესახებ საჭიროა თუ არა კლუბური გართობა და საერთოდ რას აძლევს ის ახალგაზრდას, ან ერთგვარ მოდად ხომ არ იქცა ახალგაზრდობისთვის ღამის კლუბებში სიარული და გართობა.  უფროსი თაობისთვის მიუღებელია და წარმოუდგენელი თუ როგორ შეიძლება მოზარდი ღამით სახლიდან გავიდეს ისეთ ადგილას, სადაც ბოლო ხმაზე აწეული მუსიკა მონოტონურად ტვინს “გიბურღავს”, გოგონები ბიჭებს ეპრანჭებიან, ცოტას ”წრუპავენ”, სიგარეტის ისეთ ბუღში ტრიალებენ, გოგოა თუ ბიჭი რომ ვერ გაარჩევ, სადაც დროის შეგრძნება არ არსებობს, გრძნობები ადვილად მისაწვდომი და ხელშესახებია... დღეს ყველაფერი ეს ძალიან ბუნებრივი და თანამდევია ჩვენი ყოველდღიურობისთვის.

 საქართველოში სულ რაღაც 10 წელია რაც ღამის კლუბის კულტურა ჩამოყალიბდა. პირველი კლუბები თბილისში “berlini”, “joi”. “ajara” იყო, სადაც ქართველმა ახალგაზრდობამ პირველად შეძლო და უბრალოდ, მუსიკას მოუსმინა ხმამაღლა, ისე როm არ ეფიქრა იმაზე Tუ რას ეტყოდა მეზობელი, ოჯახის წევრი, ზოგადად მასზე უფროსი და იფიქრა იმაზე თუ რა ბედნიერია, რომ შეუძლია იყოს თავისუფალი, გათავისუფლებული წუთით მაინც შინაგანი კომპლექსებისგან. საქართველოში ყველაზე წარმატებულ კლუბად ”ajara” -ს მიიჩნევენ, რომლის დახურვაც ქართველი კლაბერებისთვის არც თუ სასიხარულო იყო. მათი აზრით, ის ერთადერთი კლუბი იყო საქართველოში, რომელიც თანამედროვე კლუბის სტანდარტებს შეესაბამებოდა.

ღამის კლუბები ბევრისთვის შემოსავლის წყაროდ იქცა , ახალგაზრდობისთვის ეს ახალი ფენომენი მათი ფინანსების გაუმჯობესების ერთგვარ გარანტი გახდა. “n.o”, “zen”, “cubici”, “tiflis clubi”- თბილისის წამყვან კლუბებში მოხვედრის ასაკი განსაზღვრულია-18 წელი, ისევე როგორც ბილეთის ფასი 20-30 ლარი. თუმცა, თბილისური ნაცნობ-მეგობრობის ინსტიტუტის წყალობით, კლუბებში 15-16 წლის მოზარდებიც ხვდებიან რაც გარკვეულწილად დისკომფორტს უქმნის იქ მყოფთ. აქედან გამომდინარე, ხშირია არეულობები და უბედური შემთხვევებიც. თუ რამდენად დაცულია ღამის კლუბში გასართობად მისული ადამიანი, ამასთან დაკავშირებით კომენტარი ვთხოვეთ კლუბ ”tiflis clubi”-ს  მენეჯერს ბ-ნ ვაკო ქვაჩახიას: ”-ჩემი აზრით, გაუთვალისწინებელი შემთხვევებისგან დაცული არავინაა და და ამიტომაც არსებობს დაცვის სამსახური, რომელიც კლუბში სიმშვიდის ერთგვარი გარანტია. საერთოდ მინდა აღვნიშნო, რომ დღევანდელი საზოგადოება ღამის კლუბებს ეჭვის თვალით უყურებს, ზოგი აქაურობას ახალგაზრდობის გარყვნილების ბუდეს უწოდებს, ზოგი კი კატეგორიულად უარყოფს კლუბების არსებობის საჭიროებას. მინდა განვმარტო ერთი რამ, საზოგადოების მხრიდან ასეთი დამოკიდებულება ასე მგონია რომ დროებითია. სხვა თემაა თუ რამდენად შეესაბამება დღევანდელი არსებული კლუბები თანამედროვე სტანდარტებს.ნელ-ნელა მკვიდრდება ე.წ.”face” კონტროლი, რის გამოც კლუბის კარი ყველასთვის ღია არ არის. ესეც ერთგვარი დაცვის მექანიზმია. ჩვენთან ძირითადად ის ადამიანები დადიან, რომლებსაც სურვილი აქვთ ხარისხიან მუსიკას მოუსმინონ, თუმცა, ბევრისთვის ეს ადგილი მხოლოდ ცეკვისა და გართობის საშუალებაა. ალბათ, დადგება დრო საქართველოშიც და უფრო მეტად დაიხვეწება  და ჩამოყალიბდება კლუბური ცხოვრების კულტურა, ვიდრე დღეს.”

 დღევანდელი საზოგადოების დიდი ნაწილისთვის ღამის კლუბები ის ადგილია, სადაც ახალგაზრდობისთვის ადვილად მისაწვდომია ე.წ.ექსტაზი, პლანი თუ სხვა ნარკოტიკული საშუალებები. ამ საკითხთან დაკავშირებით კლუბის მესვეურთ თავიანთ არგუმენტი აქვთ. როგორც “cubici”კლუბის dj bako  განმარტავს: ”-ნებისმიერი ნარკოტიკული საშუალებების გაყიდვა თბილისის კლუბებში შესაბამის კანონით ისჯება და არც ერთი კლუბის მეპატრონე ამას არ გარისკავს. თუმცა, ახალგაზრდობა მაინც ახერხებს მისთვის სასურველი საშუალების შეძენას და მიღებას. ამასთან დაკავშირებით შემიძლია ვთქვა, რომ ამ შემთხვევაში კლუბი არაფერ შუაშია. თუ ვინმეს ექსტაზის დალევა ან პლანის მოწევა მოუნდება, ამას კლუბის გარეშეც მოახერხებს სახლში ან თუნდაც მეგობართან”. რაც არ უნდა უარვყოთ, ჩვენს სინამდვილეში არაერთი შემთხვევა დაფიქსირებულa,  როდესაც კლუბში მკვლელობა ან ნარკოტიკული საშუალებების რეალიზება მომხდარა. ასეთი შემთხვევების გამო დაიხურა მაგალითად, ”ajara” და ”gvirabi”.

ამართლებს თუ არა საქართველოში კლუბური ცხოვრება? დღევანდელი მდგომარეობით, ალბათ, არა და ეს წარუმატებლობა გაგრძელდება იმ დრომდე, სანამ თავად საზოგადოებაში არ ამაღლდება კლუბური ცხოვრების კულტურა. erT_erTi  კლუბის მოყვარულის (ბექა 22 წლის) აზრით: ”- იმიტომ რომ პიარი საშინელია, ყველა კლუბის მეპატრონე ცდილობს მეტი მოგება ნახოს ამაში და უფრო გრძელვადიან გათვლებს არ აკეთებს კლუბის სასარგებლოდ და არც ხალხის კონტინგენტს და არც მუსიკას ყურადღებას არ აქცევს. დღეს უმეტესობა კლუბში დასალევად და საცეკვაოდ დადის, მეც მათ შორის, თუმცა, შემიძლია გითხრათ რომ უკეთესი კლუბები არ გვაწყენდა”.

2009 წლის ოქტომბერში რეპრეზენტატული კვლევის მონაცემები ცხადყოფს, 2009 წლის შემოდგომაზე (ბოლო სამი თვის მანძილზე) ყოველი მესამე ზრდასრული თბილისელი ერთხელ მაინც სტუმრობდა დედაქალაქის კაფე-ბარებს. ვიზიტორთა 19%  შეიძლება ითქვას კაფე-ბარების   საკმაოდ აქტიური მომხმარებელია. თბილისში კაფე-ბარების ვიზიტორთა დემოგრაფიული პროფილის შესწავლისას გამოვლინდა, რომ ყველაზე აქტიურად წელს კაფე-ბარებს 16-24 წლის ახალგაზრდები სტუმრობდნენ, მათ შორის უფრო მეტად მამაკაცები.

 

 ჩვენთან აქტიურადაა დამკვიდრებული ასევე სეზონური კლუბები, რომელთა არსებობაც, რა თქმა უნდა დროებითია და რომელთა მეპატრონეებიც ძირითადად მოგებაზე არიან ორიენტირებულნი: ბათუმში ”prozak”, გონიოში ”switch”, ”vitamin”, ქუთაისში ”სულიკო” და ა.შ.

საზოგადოებისთვის ღამის კლუბებისადმი ასეთი უარყოფითი დამოკიდებულება გარკვეულწილად მათი მდებარეობიდან გამომდინარეცაა. თბილისში მინი-კლუბებით პეროვსკაია და შარდენია გადატვირთული. გვერდი-გვერდ ჩამწკრივებული კაფე-ბარებიდან და კლუბებიდან სხვადასხვა ჟანრისა და მიმდინარეობის მუსიკა ისმის, რაც მოსახლეობაში გაღიზიანებას იწვევს.  ამიტომაც კლუბის ადმინისტრაცია ხშირად იღებს გაფრთხილებას. ამ საკითხთან დაკავშირებით ქალაქის მერიას სპეციალური სანქციებიც აქვს დაწესებული. I სანქცია 500 ლარის ოდენობით ჯარიმის გადახდას გულისხმობს, ხოლო მეორედ დაჯარიმების შემთხვევაში 1500ლ-ს. მერიის ზედამხედველობის სამსახურის უფროსს დავით ავალიანის განცხადებით: -” მოსახლეობა თითქმის ყოველდღე მოგვმართავს ამ საკითხთან დაკავშირებით და ჩვენც შესაბამის რეაგირებას ვახდენთ. ამ საკითხთან დაკავშირებით პარლამენტში კანონპროექტი მუშავდება, რომლის დამტკიცების შემთხვევაშიც, იმ კაფე-ბარებსა თუ კლუბებში, რომლებიც დასახლებულ ადგილებთან ახლოს არიან განლაგებულნი, ღამის 12 სთ-ის შემდეგ აეკრძალებათ ხმამაღალი მუსიკა, უფრო კონკრეტულად, 11 სთ-დან 12 სთ-მდე 30 დეციფატის(xmis erTeuli) გამოყენების უფლება ექნებათ მეპატრონეებს, 12 სთ-ის შემდეგ კი როგორც აღვნიშნე, საერთოდ აიკრძალება ხმამაღალი მუსიკის მოსმენა”.

მიუხედავად საზოგადოებაში არაერთგვაროვანი დამოკიდებულებისა, არსებობენ ადამიანები, ვისთვისაც კლუბი უბრალოდ განტვირთვის ადგილი არაა, ის მათთვის ცხოვრების წესია. ისინი წერენ ხარისხიან და გემოვნებიან კლუბურ მუსიკას, ქმნიან ვიზუალს და შემდეგ საკუთარ შემოქმედებას კლუბში წარმოაჩენენ, თუმცა ასეთი ე.წ. გემოვნებიანი კლუბი თბილისში ცოტაა, იმიტომ რო მოთხოვნა ასეთ კლუბზე საზოგადოებაში არც ისე დიდია, რამეთუ დღევანდელი კლუბების უმეტესობა ძირითადად ე.წ. თინეიჯერებზეა გათვლილი, რომელთაც გემოვნებიან თუ უგემოვნებო მუსიკაზე პრეტენზია ნაკლებად ააქვთ.

 და ბოლოს, დრო ყველაფერს შეცვლის, შეიცვლება საზოგადოების დამოკიდებულება,  დაიხვეწება თავად კლუბური ცხოვრება და ისიც ისეთივე ადგილს დაიკავებს საზოგადოებაში როგორც  სხვა ნებისმიერი გასართობი საშუალება. ის რომ, კლუბები ჩვენს სინამდვილეში გარკვეულწილად მიუღებელი და გამაღიზიანებელია, გასაგებია, რამეთუ, ის რაც დღეს ჩემთვის მისაღებია, დროთა განმავლობაში, ალბათ, გამაღიზიანებს და ჩემთვისაც მიუღებელი გახდება, მიუხედავად იმისა, რომ დღეს აქტიური კლუბური ცხოვრებით ვცხოვრობ.